DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 2/1932 str. 8 <-- 8 --> PDF |
Niskih šuma imamo najviše na zapadu i jugu, manje na sjeveru i istoku, najmanje na sjevero-istoku. Najviše ih ima hrastovih (čistih ili sa grabom), bukovih ima nešto na jugu Francuske. Manje su zastupani kesten, joha, breza, jasika i lipa. Ophodnje su kratke, 15 do 20 godina. Hrastovih šuma guljača imamo sad mnogo manje, nego što ih je bilo nekad. Imamo 2 dosta interesantna oblika niskih šuma. To je u prvom redu sijek na glavu (»en tetards«), koji se praktikuje u hrastovim šumama Adourske doline (qu. pedunculata i qu. Toza). Debla su cea 2 m visoka i nose 3 ili 4 grane, na kojima se sijeku izdanci svakih 8 do 12 godina. Taj je sistem uvjetovan nastojanjem, da se ne prekida nikad paša blaga. Prihod je tih šuma, naravno, minimalan. U nekim je krajevima gospodarenje u niskim bukovim šumama oteščano radi izvjesnih klimatskih prilika. Bukva ne daje dovoljno izbojaka iz panja, a osim toga trpi od prečestog otvaranja sklopa. Da bi se tome izbjeglo, evo što se radi: svakih 10 do 15 godina vraća se na istu česticu šume, ali se sijeku samo najdeblji izbojci, dok se tanji ostavljaju, da postignu upotrebljive dimenzije. To nije ništa drugo nego »prebirao1 gospodarenje u niskim šumama«. Svaki panj ima izbojke različitih starosti. Takav način manje iscrpljuje tlo i daje dovoljne prihode (3 do 4m3 po ha). Blago ne ide rado u te »taillis furetés«, jer tu ima malo trave. Na žalost cijeli postupak dosta je teško provediv (prebiranje debljih izbojaka pored tolikih tanjih) i možda zato imamo sve manje takovih šuma. Ipak ih je ostalo dosta na sjeveru Centralnog Masiva i u Pirenejima. Srednjih šuma ima u Francuskoj mnogo. To je jedina zemlja, gdje je taj oblik gospodarenja zaista raširen. Tumačimo to ovako: u malom privatnom posjedu nemoguće je uzgajati visoke šume; niske pak šume daju samo gorivo drvo. Zato su i obljubljene srednje šume, koje osim gorivog produciraju i tehničko drvo u obliku nadstojnih stabala. One daju nešto veći novčani prihod i više zadovoljavaju potrebe seoskog stanovništva. Šta više: gospodarenje ne zahtijeva velikog stručnog znanja i pruža mogućnost posjedniku, da čas poveća čas smanji svoje materijalne rezerve. Ta elastičnost gospodarenja, koju ne pozna ni visoki ni niski oblik uzgoja, ima naročitu draž u očima maloposjednika, premda je sa gledišta nacionalnog možemo prije smatrati manom nego prednošću, jer vlasnik i suviše često ima tendenciju, da realizuje sva starija i ostavlja samo mlađa nadstojna stabla (»balivaux« i »modernes«), a time se za dugo koči produkcija tvorivog drva. Nadstojna stabla srednjih šuma prirašćuju jako brzo u debljinu i imaju tvrdo, žilavo drvo, koje ne može poslužiti za finu stolarsku građu. Ipak se ta stabla dosta traže i imaju dobro prođu. Doznaka se vrši metodama »po površini« i to tako, da se unaprijed ne određuje broj nadstojnog stabalja svake kategorije. Code forestier ustanovio je jedan minimum od 50 stabala po ha, ali šumoposjednik ima pravo ostaviti »sva ona stabla, koja su kadra prosperirati do naredne ophodnje«. Ima dakle beskrajno mnogo oblika tih srednjih šuma, počevši od šuma panjača sa neznatnim brojem pričuvaka pa sve do šuma sa toliko starom i gustom nadstojnom etažom, da ih ne možemo skoro ni smatrati srednjom šumom. Inače imaju javne šume mnogo jače nadstojne rezerve (u pogledu broja i dimenzija) nego privatne. Što se tiče ophodnje, ona ne smije biti odviše kratka, tako da bi mladim nadstojnim stablima (balivaux) škodio izoliran položaj, a i deblo treba da bude čisto od grana u što većoj duljini. Naj 70 |