DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 7-8/1965 str. 59 <-- 59 --> PDF |
3. DOSADAŠNJA ISKUSTVA I REZULTATI NAUCNO-ISTRAŽIVACKOG RADA U ITALIJI Sistematski — naučnim ispitivanjima mogućnosti uvođenja raznih stranih brzorastućih vrsta drveća među kojima su bili u velikom broju zastupljeni i četinari počeo se baviti 1921. godine prof. Aldo P a v a r i u Eksperimentalnoj stanici za šumarstvo u Firenci. Ovi radovi prof. Pavarija bili su tijesno povezani sa njegovim naučnim radom na katedri za uzgoj šuma Šumarskog fakulteta instituta u Firenci, a kasnije i instituta u Rimu. Osnivanjem Instituta za četinare u Torinu, koga je osnovao prof. Piccarolo , istraživački rad na četinarima brzoga rasta se još više proširio. Danas se u Italiji ovim problemom intenzivno u naučno-istraživačkom pravcu bavi: — Institut za četinare — Torino (Istituto Nazionale Piante Da Legno »Giacomo Piccarolo« — Torino) — Eksperimentalna stanica za šumarstvo — Firenca (Stazione Sperimentale Di Selvicoltura — Firenze) — Eksperimentalni centar za poljoprivredu i šumarstvo — Rim (Centri Di Sperimentazione Agricola e Forestate — Roma) Ispitivanja kako stranih vrsta, tako i domaćih u raznim uslovima sredine imala su za cilj, da pronađu brzorastuće vrste ili vrste ubrzanog rasta, koje bi povećale proizvodnju drveta uopće. Problem četinara je bio najaktuelniji, jer u najvećem prostranstvu nisko produktivnih degradiranih šuma (Castanetuma) i (Fagetuma) nije postojao visoko produktivan tipičan i spontani četinar. Ispitivanja su obuhvatila 55 vrsta četinara i odvijala su se u četiri faze: — prva faza, obuhvatila je teoretska izučavanja ekologije i osobina pojedinih vrsta; — druga faza, provela je uvođenje i uzgoj prethodno odabranih stranih vrsta; — treća faza, bavila se ispitivanjem rasa i provenijencijom sjemena; — četvrta faza, osnovala je prođukcione zasade. Prva faza, teoretskih izučavanja bila je duga i brižljiva u istraživanju ekoloških karakteristika šumskih ambijenata i zona iz kojih vode porijeklo pojedine vrste, kao i karakteristika samih vrsta. Ova izučavanja dovela su do zaključka, da se najviše analogije može susresti sa ambijentima vanevropskih zemalja, za odgovarajuće četinare koji su obećavali brz rast u evropskim uslovima. Napominje se da u Evropi od četinara raste: 7 rodova sa samo 20 vrsta, dok u Sjevernoj Americi uspijeva 35 rodova sa 80 vrsta, a u Aziji 26 rodova sa više od 100 vrsta. Druga faza, uvođenje egzotičnih vrsta uslijedila je nakon teoretskih studija. Mnoge vrste koje su u početku dale izvanredne rezultate i koje su pružale nade da će moći ući u široku upotrebu usporili su kasnije svoj ritam rasta, ili je njihova upotreba bila ograničena na uži i tačno određeni ambijent, kao što je to bio slučaj sa čempresima. Druge pak vrste, koje su u početku bile nesigurne, pokazale su se u kasnijem razvoju produktivnije. Selekcija je od 55 ispitivanih četinara izdvojila oko desetinu koji su dali pozitivne rezultate, a samo 4 se mogu preporučiti kao brzorastuće za široku praktičnu upotrebu (borovac, duglazija, pačempres i ariš). Treća faza, problem rasa i provenijencije javio se uskoro kao veoma aktuelan, jer su se u okviru iste vrste javili kontradiktorni rezultati. Strpljivim |